Discussie over bitten in de paardensport

OK. Ik ga heel eerlijk met jullie zijn. Over iets dat me bezig hield de laatste dagen. Een beetje een “gevaarlijke” misschien, aangezien er op dit moment zoveel discussie is over bitten in de paardensport en alles wat daar bij hoort. En begrijp me goed. Dat er naar gekeken wordt, dat er over gesproken wordt juich ik enorm toe. Ik zie een hoop dingen gebeuren die we met de kennis van nu eigenlijk niet meer kunnen doen en vragen van onze paarden. Maar soms vraag ik me wel eens af of de toon niet erg heftig is. Niet omdat ik niet vind dat er dingen moeten veranderen. Maar harder schreeuwen maakt niet dat mensen beter gaan luisteren….

Leef het voorbeeld dat je wil zijn

Goed. Ik ben dus iets minder van het schreeuwen. Leg mensen niet graag iets op. Hoop dat ik kan laten zien dat het anders kan. Hoop dat ik interesse kan wekken door wat ik schrijf. Ik zal dus niet snel zeggen dat iets pertinent fout is. Of goed. Nou ja, bijna nooit. Maar goed. Dat is een ander verhaal ?. Ik ben liever een inspiratie voor mensen door voor te leven waar ik in geloof. Een voorbeeld van waar ik niet snel goed of slecht zeg? Dat is een bit. Al neig ik wel naar “liever niet”. Ik gebruik het bij Zook nooit. Het zit zeg maar niet meer zo in mijn gezichtsveld. Tot ik van mijn lieve stalgenootje voor een cursus haar paard mocht “lenen”.

Ik werk het paard aan de hand, en ben nog even zoekend naar een optoming die passend is voor haar. We begonnen met een kaptoom. Op zich werk ik daar graag mee. Alleen, voor deze cursus merkte ik dat dit niet de handigste manier was. Ze is nog niet bekend met bijvoorbeeld de Academische “commando’s”, waardoor ik haar schouder vlot verloor en ze constant uit balans liep. Misschien vraagt het gewoon oefening. Dus ik schuif deze niet direct terzijde. Maar in mijn zoektocht naar wat werkt, was mijn volgende stap een hoofdstel. Met bit dus. En ik kreeg daar zo’n vervelend gevoel bij…

Mijn ervaring in het slachthuis

Ineens zag ik mezelf weer terug in het slachthuis waar ik een dissectie van Zefanja Vermeulen (Equine Studies) volgde. Voor het beeld: de mooie Fjord Sanneke lag daar op haar zij, haar spieren duidelijk zichtbaar (want zonder velletje). Zefanja liet ons voelen wat het effect van een licht aangenomen bit is op het achterbeen. De studenten werd gevraagd om het achterbeen heen en weer te bewegen, van voor naar achter. Het effect op het achterbeen was enorm. Ik denk dat het met een licht aangenomen bit een centimeter of 30 tot 40 minder ver “onder kon treden” dan wanneer er geen druk op het bit was. Verder zag je de fascia (het bindweefsel) op de romp strakker worden. Het heeft er mee te maken dat het paard niet uit afzonderlijke spieren bestaat, maar dat álles met elkaar in verbinding staat. En zo is de verbinding van het tongbeen (of hyoid) met het achterbeen te verklaren.

“Dan moeten we dus acuut stoppen met bitten gebruiken,” riepen wij als studenten enigszins aangedaan. Het mooie is, dat Zefanja daar geen keiharde uitspraken over deed. Maar eigenlijk de ervaring voor zich liet werken. In mijn beleving werkt dat 100 keer sterker dan keihard gaan schreeuwen. En mensen snoeihard op de vingers tikken. Dat kan wel eens zo’n pijn doen dat je dan langer bezig bent met je eigen vingers pijnvrij te krijgen, dan te luisteren naar wat iemand eigenlijk tegen je zegt.

Bij mij gaat het bit definitief in de kast

Gek van je geheugen, dat het dingen soms weg stopt, maar het dan plotseling omhoog brengt. Goed. Dat hoofdstel met bit gaat bij mij dus definitief van de lijst af… Dat wil niet zeggen dat ik nu direct alle bitten in de paardensport wil verbieden. Maar ook hier hoop ik een voorbeeld te kunnen zijn. Omdat ik niet denk dat ik in staat ben om het bit als optoming te gebruiken zonder druk op de lagen te geven, leg ik het weg (en een ieder is vrij om zichzelf dezelfde vraag te stellen als wat ik deed). De fanatieke tegenstanders van het bit zullen vinden dat dit rijkelijk laat is. De voorstanders van het bit zullen zeggen dat als je een zachte hand hebt, dit niet nodig is en dat ik prima met deze optoming kan werken. Uiteindelijk denk ik dat als het uit jezelf komt, de overtuiging het diepst zit.

Praten over paarden móet, ze kunnen het niet zelf

Het enige wat ik kan zeggen is: blijf jezelf informeren. Lees jezelf in. Sta open voor nieuwe inzichten. Bijvoorbeeld over bitten in de paardensport.  Wees nieuwsgierig. Durf te veranderen van mening. Zelfs als iedereen om je heen het nu eenmaal zo doet. Stel vragen. En besef je dat de paarden ons wél nodig hebben om die nieuwste inzichten met elkaar te delen. Dat kunnen ze immers niet zelf, al proberen ze ons middels hun gedrag heel veel uit te leggen en duidelijk te maken. Dus we mogen er zéker over praten. MOETEN we er over praten. Ik realiseer me ook dat het soms misschien wel nodig is om eens even hard te roepen. Gewoon, om de aandacht te krijgen. Dus hulde aan al die mensen die dat doen. Maar ik denk zelf dat het nog veel meer effect heeft als je daarna weer een “normale” toon gebruikt. Door constant geschreeuw worden mensen ook doof, toch? En dat is jammer. Want de boodschap is dikwijls heel waardevol.

Gratis telefonisch advies

Loop je tegen dingen aan met je paard? Is er spanning? Begrijpen jullie elkaar soms niet? Sluit je paard zich af, of toont hij juist wat narrig gedrag als jij wat vraagt? Per week heb ik plek voor 3 gratis telefonische gesprekken waar ik met je mee denk. Kijk hier voor meer informatie en wie weet spreken we elkaar binnenkort.