Grenzen stellen naar je paard. Hoe doe je dat op een eerlijke manier? Hoe goed ben jij daar in? En hoe geef je jouw grenzen aan? Gaat je dat natuurlijk af? Moet je soms even op je strepen staan? Mijn eigen valkuil is dat ik de dingen enorm van de kant van mijn paard bekijk. Vaak begrip heb voor wat hij doet. Verplaats me in zijn wereld. Risico is dan dat de balans iets te veel door slaat en hij neiging heeft te doen waar hij zelf trek in heeft. Mijn vertrekpunt is altijd dat ik heel duidelijk mag (moet) zijn als een paard MIJN grenzen lomp binnen dendert. Ook als veiligheid of gezondheid in het geding is, ben ik graag duidelijk. En verder is er een hoop onderhandelingsruimte ? .

“Softness with clarity, clarity with softness”

Eén van de mooiste uitspraken van Noora, mijn eigen coach. Zachtheid met duidelijkheid, en duidelijkheid met zachtheid. Grenzen stellen is echt niet verkeerd. Dat kun je prima doen zonder te verstarren of verstrikt te raken in je eigen gevoel. En daar zit um nu precies de clou. Om duidelijk te zijn, grenzen te stellen, zónder emoties en zonder rigide te worden. Maar grenzen te stellen vanuit een geaardheid, vanuit gronding. Zodra emoties als frustratie, woede, onmacht de overhand nemen, speel je je paard eigenlijk in de kaart. En dan heb ik het niet zozeer over de actie-reactie momenten. Stel dat je paard bijt, en hij dus zéér lomp jouw ruimte in komt, mag je van mij prima je ruimte heel duidelijk aangeven. Als je hem hierbij raakt, tja, misschien had ie dan niet zo lomp moeten zijn. Maar let er altijd op dat je reactie gericht is op JOUW RUIMTE en niet tegen het paard. Blijf ook niet doorgaan. Je mag die ruimte afbakenen, daar mag best een energie achter zitten, graag zelfs, je moet wel geloven wat je doet. Maar zorg ervoor je daarna weer neutraal bent.

Twee voorbeelden, wat valt jou op?

Om duidelijk te maken wat ik bedoel, laat ik je graag twee voorbeelden zien van grenzen stellen naar je paard. In het eerste filmpje zie je Clint Anderson die bij een zeer agressief paard  wordt gehaald. De huidige eigenaresse heeft zelfs een ijzeren hooibak midden in de longeerbak gezet, omdat ze hoopte daar veilig te zijn. Niets was minder waar, kijk maar eens vanaf minuut 2.56 tot ongeveer 3.40. De veiligheid van de eigenaresse is duidelijk in het geding bij dit paard. Grenzen zijn dus wel zo prettig. Vanaf 9.26 kun je zien hoe Clint Anderson dit geval aanpakt. Kijk ook vooral even op 9.58 naar zijn gezichtsuitdrukking (van Clint dus, niet van het paard). Als je even doorkijkt tot 11.15, zie je ook de verandering in het gedrag van het paard.  

Grenzen aangeven naar je paard door Klaus Hempfling

Dan nu het tweede filmpje: Klaus Ferdinand Hempfling. In de eerste halve minuut kun je de bokkensprongen zien die deze hengst in petto heeft. Ik zou je willen uitnodigen om dit filmpje gewoon helemaal af te kijken. Het is een aardige samenvatting van het proces, waarbij je mooi de verandering bij het paard kunt waarnemen.

Het grappige is, dat het eindresultaat bij beide paarden voor de mens hetzelfde is. Beide paarden ogen kalm, laten zich aanraken en leiden. Toch vraag ik me af of het voor de paarden ook hetzelfde zou voelen.

Bij wie zou jij je veiliger voelen als paard?

En dan nu de hamvraag: bij wie zou jij je, als je een paard was, veiliger voelen? Door wie zou jij getraind willen worden? En waarom? Helaas kan ik jouw antwoord nu niet horen. Dus ik zal je in ieder geval verklappen waar mijn voorkeur naar uit gaat en waarom.

Het zal je misschien niet verrassen, maar als ik een paard was dat volledig de weg kwijt was in de mensenwereld, doe mij dan Hempfling maar. Eén van de grootste verschillen voor mij is de rust van Hempfling ten opzichte van de verbetenheid van Anderson. In het filmpje van Anderson zie je op 9.58 een enorme verbeten, eigenlijk agressieve trek op zijn gezicht. Hempfling maakt geen beweging teveel, Anderson doet een hoop. Ander verschil is dat Anderson het paard echt achterna jaagt, daar waar Hempfling meer zijn eigen ruimte afbakent. Bovendien geeft Hempfling de hengst ook de kans om de kant waar hij zelf staat, ook te onderzoeken, door even weg te lopen.

Grenzen stellen naar je paard helpt chaos voorkomen

Heldere grenzen stellen, het is voor een paard echt ook prettig. Zeker paarden die anders de neiging hebben om in verwende kleuters te veranderen, hebben de duidelijkheid hard nodig. Duidelijkheid hoeft geen afwijzing naar je paard te zijn. Duidelijkheid kan orde in de chaos in het hoofd van je paard scheppen. Wat in mijn ogen het allerbelangrijkst is, is dat je eerlijk blijft. Eerlijk naar jezelf en naar je paard. Ga je niet stoerder voor doen dan je bent. Reageer je onmacht evenmin af op je paard. En wordt ook niet zomaar boos als je paard aangeeft in de training iets niet te willen (want misschien is er een legitieme reden voor, waardoor hij het niet kan).

Er is geen standaard van hoe je moet reageren wat mij betreft. Ik ben niet iemand bij wie een paard NOOIT in mijn ruimte mag komen of ALTIJD achter mij moet lopen. Het hangt er per situatie en per paard van af. Criteria hiervoor zijn:

• HOE handelt het paard? Is hij lomp en onbesuisd? Of juist onderzoekend en voorzichtig?
• Is er nog steeds verbinding en communicatie mogelijk? Is het paard bereikbaar/aanspreekbaar voor mij? Zelfs als hij voor me loopt, kan ik hem dan nog vragen te wachten of is hij lekker in zijn eigen wereld en sleurt hij me mee?
• In geval van veiligheid of gezondheid ben IK degene waarvan we mogen verwachten dat ik het beste weet hoe te handelen. Dan gaan dingen ook volgens mijn regels.

Ik hoop dat ik je hiermee heb kunnen inspireren. En vooral, dat je hebt gezien dat de manier waarop zo ongelofelijk veel verschil kan uitmaken!

Heb jij moeite met grenzen stellen naar je paard?

Als jij moeite hebt met grenzen stellen naar je paard, en je kunt je wel vinden in wat ik schrijf, meld je dan aan voor mijn gratis telefonisch advies gesprek. Wekelijks heb ik plek voor 4 mensen om met ze mee te denken. Meer informatie hierover vind je hier >>