Hoe beleef ik persoonlijke ontwikkeling en groei met mijn paard?
Persoonlijke ontwikkeling en groei met mijn paard. Het samenzijn met paarden is voor mij vooral een weg die leidt naar persoonlijke ontwikkeling en groei. Van mezelf. En daarmee ook voor mijn paard. Hoe dichter ik bij mezelf kom, hoe eerlijker ik ben, hoe meer ook hij in zijn kracht kan komen. Want hoe eerlijker ik alle kanten van mij durf te zien, hoe beter ik ook al zijn kanten kan zien. Hoe meer ik van mezelf leer houden, van zowel d
e mooie als de “lelijke” kanten, hoe meer ik ook écht van hem (en anderen in mijn leven) kan houden. Gewoon om wie hij is. Niet om wie ik hoop dat hij is. En ik wíst het wel, dat ik eerst van mezelf moet houden, voor ik van een ander kan houden. Maar het daadwerkelijk ook voelen en het ook echt doen en leven, dat is een ander verhaal. Stap voor stap leer ik en kom ik een laagje dieper. Hoe langer ik deze weg loop, hoe mooier en boeiender ik hem ga vinden. Alhoewel het soms ook best een pittige confrontatie is. Het betekent dat ik mijn hart écht open stel om te ontvangen wat er is. En dat vind ik soms best moeilijk. Want ik krijg dingen die ik heel graag en met open armen ontvang. Maar ook dingen die ik lastig vind om naar te kijken.
Confrontatie met mezelf door mijn paard
Als mijn verlangen naar contact en verbinding vooral uit een “nodig” hebben voort komt, bijvoorbeeld. Of vanuit prestatie. Een soort “kijk eens wat ik kan, kijk eens hoe graag mijn paard bij mij wil zijn!” Zoiets komt bij mij nooit vanuit een openheid en oprechtheid. Het is eigenlijk gewoon manipulatief. Bazook voelt dat haarfijn aan. En daar heeft hij niet altijd zin in. Gelijk heeft hij! Het betekent voor mij dat ik de controle los mag laten. Iets wat ik verschrikkelijk lastig vind. De angst dat ik gekwetst word… Dat mensen mij kunnen raken omdat ik helemaal open ben. De angst om niet aardig gevonden te worden. Of dat ik een confrontatie met iemand aan moet gaan, omdat er iets gebeurt wat ik liever niet wil. Dat doe ik niet graag, dus bij mensen bouw ik heel vaak toch een klein muurtje in. Just in case, je weet maar nooit. Maar als ik naar écht contact met mijn paard verlang, zal ik ook dat muurtje moeten slechten!
Leren over mezelf dankzij mijn paard
Als dat dan lukt, verdwijnt alle tijd en ruimte. Dan is er alleen maar zijn in het moment. De tijd vertraagt en gaat snel tegelijk. Magisch in alle eenvoud. Daar gaat het leven om. We onderzoeken, we genieten van het samen zijn. Ieder op eigen benen, ieder in eigen kracht. En dan kan ik ook de dingen die ik liever niet zie van mezelf, ontvangen. Dan zie ik het als een uitnodiging om te groeien. Om te kijken naar de dingen die me pijn doen. Soms heeft hij gewoon zin om andere dingen te doen. En als we een dialoog hebben, waarbij hij evenveel te zeggen heeft als ik, kan dat soms de uitkomst zijn. Dan gaat hij liever gras eten. En voel ik me afgewezen! Maar echte vrijheid betekent ook oprecht iemand zijn of haar
ding kunnen laten doen. Dat geldt voor paarden en ook voor de mensen in mijn leven. Want alles wat ik aan mezelf ontdek door samen te zijn met Bazook, vertelt me hoe ik in mijn dagelijks leven met dingen om ga. Of niet om wil gaan ;-). Het gaat er voor mij om, dat alles er in mij mag zijn. Zowel de zonnige, als de schaduwkanten. Het contact met mijn paard, is voor mij de ultieme uitnodiging voor persoonlijke ontwikkeling en groei!