Een stijf paard heeft meer moeite om een ruiter te dragen. Daarnaast kan de stijfheid in het dagelijks leven ook een last zijn. Toch ben ik heel voorzichtig met deze paarden weer “lenig maken”. Een stijf paard kan ook redenen hebben waarom het zich zo strak houdt.
Het sterke lijf en sterke geest van een oud manege paard
Een verhaal uit mijn praktijk.
Vanmorgen weer bij zo’n bijzonder paard geweest. Lang in de manege moeten werken, en nu genieten van een welverdiende oude dag met vooral heel veel liefde.
Alleen al daarvan gaat mijn hart zingen. Vaak zie je juist bij dit soort paarden zoveel liefde terug. Ook bij deze mooie merrie was de dankbaarheid naar haar nieuwe eigenaresse duidelijk voelbaar.
Hoe overleef je zwaar manege werk?
Ze heeft natuurlijk de afgelopen jaren snoeihard moeten werken. Je kent ze wel, die manege paarden die zo lief zijn, dat zelfs de grootste angsthaas nog blijft zitten. Nou, dat dus. En hoe “overleef” je een leven waarin veel mensen de beginselen van het rijden op je leren? Waar je als paard constant moet compenseren voor de onbalans van de ruiter? Waar je moet dealen met onwetendheid van de mens? Vaak is er maar één manier: jezelf in een harnasje zetten. En wat krijg je dan? Juist, een stijf paard.
Een harnas haal je niet zomaar weg
Zo ook deze mooie meid. Haar eigen harnas, dat er al die jaren voor heeft gezorgd dat ze overeind bleef. Dat ze door kon met haar werk. Dat het ongemak niet te groot werd. Op een gegeven moment past zo’n harnas als een tweede huid. Je moet van zo’n paard niet verwachten dat ze zo’n heel harnas nog uit trekt. Maar je kan haar wel laten voelen dat er misschien meer bewegingsvrijheid is dan ze zichzelf nu toe staat. Fysiek, maar zeker ook mentaal.
Zoeken naar de ingang bij een stijf paard
En dat kan best spannend zijn. Ik ben een onbekende voor haar, en ook al kom ik met goede bedoelingen, ze houdt graag zelf de regie en controle over haar lichaam. Maar er is altijd een ingang. Met mijn handen en mijn hart zoek ik naar waar ze zich een beetje durft te openen. Ik tast af waar ruimte zit. Ik vraag haar wat zij nodig heeft. En stukje bij beetje laat ze millimeter voor millimeter los. Als een kluwen wol zoek ik steeds naar dát draadje wat een beetje los zit. Ik werk van voor, naar achter en weer terug. Alles wat ik voor heb gedaan, heeft effect op de achterkant én andersom. Ze laat los wat zij op dat moment los kan en wil laten. Dat is genoeg voor vandaag.
Er is altijd een ingang, je moet alleen willen zoeken en meekijken, denken en voelen in de richting die het paard je wijst.