Een zwaar verwaarloosd paard gezond krijgen advies en tips. Deze keer wil ik graag een ervaring met je delen, die me enorm heeft geraakt. Het gaat over een zwaar verwaarloosd paard dat bij Zook in de groep staat. Ruim een half jaar geleden kwam ze, met een veulen aan de voet.
Een zwaar verwaarloosd paard gezond krijgen advies en tips
Mager tot op het bot. Maar vooral, emotioneel helemaal stuk. De blik in haar ogen was zo dood. Het was dat ze nog ademde, verder leek ze al overleden. Nul levensvreugde, geen enkele hoop, geen enkel vertrouwen. Ze sleepte zich door het leven voort. Ze had (en heeft) immers nog een veulen dat haar melk drinkt.
Een kasplantje, meer is ze niet
Zo goed als het gaat, wordt er voor deze merrie gezorgd. Alleen, ze blijft zo mager. Ondanks onbeperkt ruwvoer en bijvoeren. En ze heeft totaal geen behoefte aan aandacht. Dit duurt maanden zo voort. Het voelt bijna alsof er een kasplantje in leven wordt gehouden. Haar veulen lijkt in het begin de teruggetrokkenheid van haar moeder over te nemen. Heftige gevolgen van een verwaarloosd paard zijn.
Gelukkig bloeit deze kleine meid beetje bij beetje op. Ze wordt nieuwsgierig. Ze komt voorzichtig haar eerste aaitjes halen. Inmiddels staat ze met haar koppie over het hek om aandacht te vragen. Een haaibaai zal ze niet worden. Ook zij draagt de sporen van ernstige verwaarlozing met zich mee. Maar ze laat tegelijkertijd een enorme veerkracht zien. Ze heeft zo’n prachtige, zachte energie. Het doet me denken aan het laatste vonkje, dat ik nog bij haar moeder zie.
Nee accepteren kan de ja van morgen betekenen
De moeder blijft best zorgelijk. Haar gebit is enorm slecht. Eén tandartsbezoek is niet genoeg om het goed te krijgen. Als dit de buitenkant is… Hoe zit het dan aan de binnenkant? De eigenaresse vraagt me om advies, en ik raad haar aan om humus te gaan geven. Dit helpt het lichaam om voedingsstoffen beter op te nemen. Zelf probeer ik af en toe bodywork aan te bieden, maar daar trekt deze merrie zich alleen maar verder op terug. Ik dring niet aan. Voor mijn gevoel balanceert ze op het randje van leven en dood en ik wil niets doen om haar over die rand te duwen. Ik kan het aanbieden. Zij mag zeggen of ze het aanneemt. En nee is ook een antwoord. Een antwoord dat wij als mensen soms maar moeilijk van onze paarden kunnen accepteren…. Maar wat in mijn ogen super belangrijk is om toch te doen. Die acceptatie kan de “ja” van morgen betekenen. De merrie bleef dus lange tijd nee zeggen. Tot vorige week. Toen besloot ik niet meer te doen dan gewoon bij haar staan.
Voor het eerst leven in haar ogen
Dit vond ze vreemd, ze wist duidelijk niet wat ze moest. Of ze iets moest. En ze liep weg. Ik liep rustig naast haar, op ruim een meter afstand met haar mee. Dichtbij genoeg om haar te laten voelen dat het me om haar ging. Maar ver genoeg om te laten voelen dat ik haar wens tot afstand wil respecteren. Ze draaide haar hoofd naar me toe, en voor het eerst zag ik leven in haar mooie ogen. En verbazing. Of verwarring. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik heb mezelf aangeleerd om altijd hardop (of in gedachten) te zeggen tegen het paard wat mijn intentie is. In dit geval: “ik ben gewoon benieuwd wie je bent, en hoe het met je is. Je bent zo mooi en wijs.”
Ik had het nog niet gezegd, of ze kuierde nog iets verder door, draaide haar billen naar me toe en bleef staan. Natuurlijk heb ik haar geaaid en gekriebeld. Ze slaakte een diepe zucht en bleef zo minuten lang staan. Meerdere stalgenoten, inclusief de eigenaresse, merkten verheugd op dat ze eindelijk contact begon te zoeken. Tegelijkertijd krijgt ze kale plekjes op haar huid. Vage wratjes.
Het fysieke is een zichtbare uiting van het emotionele
De fysieke toestand is voor mij altijd een zichtbare uiting van emotionele onbalans. Ik geloof dat veel van fysieke ziekten de oorsprong hebben in emoties. Verdriet, angst, zorgen, maar ook overdreven blijdschap. Als deze emoties geen uitweg krijgen, als er aan voorbij wordt gegaan, als een paard leert dat haar gevoel er niet toe doet, geeft dat onbalans in het systeem. Ik weet niet wat dit paard allemaal heeft mee moeten maken, maar het zal behoorlijk zijn geweest. Voor mijn gevoel ligt er een tsunami aan opgeslagen gevoelens in dit paard. Als je die in één keer naar buiten laat komen, kan het zomaar te veel zijn voor het systeem. Ik denk dat dit paard dat zelf ook heel goed weet. En dat ze daarom zo lang heeft gedaan over echt contact maken.
Geef jouw paard het gevoel van waarde om wie hij is, niet om wat hij kan
Ze begint te voelen dat haar huidige eigenaresse haar echt de moeite waard vindt om moeite voor te doen. Ze durft een heel klein beetje hoop te hebben dat ze er wel toe doet. Haar stap is nog slepend, langzaam en zwaar. Maar haar ogen staan weer aan. Het blijft voor mij nog steeds een paard op het randje. Maar ik weet hoe sterk Water is. Denk maar aan een bevroren sloot in de winter. Het lijkt dan net alsof er totaal geen leven meer is. Maar diep onder dat ijs, is de stroom nog steeds gaande. Zo lijkt het ook bij dit paard. Ze is er nog lang niet. Ze staat pas aan het begin van iets meer stromen. Hoe lang ze er ook nog gaat zijn, ik hoop vooral dat ze het gevoel van geliefd en gewaardeerd zijn in al haar botten mag gaan voelen.
Dat laatste is voor ieder paard belangrijk. Zelfs als jouw paard niet (meer) geschikt is voor het doel waar je hem ooit voor kocht. Geef hem het gevoel van waarde! Waarde om wie hij is. Niet alleen om wat hij kan!
Wil jij een verwaarloosd paard weer gezond krijgen?
Als jij een verwaarloosd paard hebt, en wil weten wat je kunt doen om hem te helpen al die emotionele ballast af te voeren, neem gerust contact met me op. Je kunt een mail sturen naar jolien@paardenfeest.com. Wekelijks maak ik ruimte voor 3 gratis advies gesprekken. Lees hier verder voor meer informatie.